เมื่อดูตามเส้นทางของถนนจะพบว่า ถนนเจริญกรุง ส่งเสริมให้เกิดการพัฒนาของย่านริมแม่น้ำเจ้าพระยาเป็นอย่างมาก เพราะเป็นถนนที่เชื่อมย่านสำคัญ 3 ย่าน ได้แก่ เกาะกรุงรัตนโกสินทร์ที่เป็นศูนย์กลางการปกครองและวังต่างๆ บริเวณถนนมหาไชยจนถึงคลองรอบกรุง ต่อมาคือ ย่านชุมชนคนจีนที่เป็นย่านค้าขาย ท่าเรือ ซึ่งเป็นศูนย์กระจายสินค้าของเมืองบริเวณสำเพ็งตั้งแต่คลองรอบกรุง มาจนถึงคลองผดุงกรุงเกษม และสุดท้ายคือ ย่านชานพระนคร ตั้งแต่ย่านบางรักที่เป็นย่านของชาวตะวันตก ซึ่งอยู่ถัดจากคลองผดุงกรุงเกษม ยาวไปจนถึงถนนตก แม้ว่าถนนเจริญกรุงจะตัดผ่านย่านของคนหลากหลายเชื้อชาติ แต่ในภาพรวมนั้น ถนนเจริญกรุงเป็นเสมือนศูนย์รวมวัฒนธรรมตะวันตก ดังปรากฏให้เห็นจากลักษณะอาคารสถาปัตยกรรม และกิจการห้างร้านที่ได้รับอิทธิพลแบบตะวันตกมากมาย ด้วยเหตุนี้ ย่านถนนเจริญกรุงจึงเป็นย่านศูนย์กลางพาณิชยกรรม (CBD: Central Business District) ในยุคแรกๆ ของกรุงเทพมหานครในเวลานั้น ถนนเจริญกรุง มีความสำคัญต่อเมืองมากขึ้นหลังจากช่วงทำสนธิสัญญาเบาว์ริ่ง ซึ่งเปิดการค้าเสรีโดยอนุญาตให้สหราชอาณาจักรเข้ามาดำเนินธุรกิจในไทยได้ และต่อมาจึงเป็นชาวตะวันตกชาติอื่นๆ ในเวลาไล่เลี่ยกัน ประเทศไทยจึงเริ่มหันมาใช้ถนนในการสัญจรแทนที่การใช้แม่น้ำ ทำให้ย่านต่างๆ ที่เรียงรายอยู่ตามถนนเจริญกรุงนั้น ค่อยๆ พัฒนาเป็นย่านการค้าริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่เฟื่องฟูมากของเมือง เพราะความเจริญใหม่ๆ ต่างทยอยขยับขึ้นมาเปิดกิจการและสำนักงานขนาบถนนเจริญกรุงเป็นจำนวนมาก หลังจากที่เคยกระจุกตัวกันอยู่แค่เพียงริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาเท่านั้น ต่อมาในสมัยรัชกาลที่5 มีการตัดถนนเพิ่มขึ้นอีกกว่า 110สาย และเปิดกิจการเดินรถรางเป็นประเทศแรกในเอเซียทั้งแบบม้าลากในปี พ.ศ. 2430 ต่อมาเปลี่ยนเป็นแบบไฟฟ้าเมื่อปี พ.ศ.2437 จนถึง พ.ศ. 2511 จึงได้หยุดการเดินรถไป ดังนั้น จะเห็นได้ว่าถนนเจริญกรุงนั้นมีบทบาทร่วมไปกับการเจริญเติบโตของกรุงเทพมหานครเรื่อยมาตั้งแต่เริ่มเปิดใช้งาน

ที่มา : walk